Μια ωραία ιστορία απο αναγνώστη για να θυμηθούμε τα παλιά χρόνια:. Ας πουμε κατι σχετικό με την τρούμπα της δεκαετίας του '60,γεγονός που έγινε το "σωτήριο" έτος 1967 Μάρτη μήνα, λίγο πρίν τη χούντα ή "επανάσταση" για κάποιους άλλους.Μιά μικρή ιστοριούλα για να γελάσουμε λιγάκι αλλά και να αναγνωρίσουμε οτι η σφαλιάρα που τρώγαμε απο τη μάνα ή τον πατέρα τότε ήταν ΑΓΙΑ και κάποιους μας έκανε μάγκες στη ζωή χωρίς ψυχολογικά προβλήμματα (ειναι μόδα της σημερινής εποχής).Μαθητής τότε στην Πέμπτη τάξη...
στο 5 δημοτικό σχολείο στην Αγιά Σοφιά του Πειραιά μαζί με αλλους τρείς, μιά τσογλανοπαρέα απο τις γειτονιές Μανιάτικα,Οδηγήτρια και Δηλαβέρη.Ηταν ακόμα η εποχές που τα παιδιά έπαιζαν στις αλάνες της γειτονιάς,που ο πετροπόλεμος και τα σπασμένα κεφάλια ήταν στην ημερήσια διάταξη.Είναι και ένας λόγος που φοβάμαι μην καραφλιάσω γιατί αν φανεί η κεφάλα μου με τα σημάδια,θα ειναι σαν την υδρόγειο με τις ηπείρους.Τότε λοιπόν κάποιος είχε την ιδέα να την κοπανήσουμε και να πάμε στην τρούμπα βόλτα,αυτή η βόλτα είχε επαναληφθεί αλλα ήταν Κυριακή,μετά το κατηχητικό και αφού είχαμε χαζέψει τις φωτογραφίες έξω απο τα καμπαρέ είπαμε να το επαναλάβουμε.Αφήσαμε λοιπόν τις τσάντες στο σχολείο τα μαγκάκια και βούρ για τσάρκα. ακόμα το ρολόϊ υπήρχε.Τσάρκα λοιπόν τα μαγκάκια, κάτι ξενύχτηδες αλλά και κάποιες αγουροξυπνημένες και η περιέργειά μας στο ζενίθ για να δούμε πώς είναι στο ζωντανό το ημίγυμνο γυναικείο κορμί,εντάξει,ειχαμε δεί το βρακάκι της συμμαθήτριάς μας της Βαρβάρας αλλά είναι το ίδιο; Μας έκοψε λοιπόν μία μανδάμ που χαζεύαμε αλοίθωρα μας κέρασε κατι γλυκάκια τυλιχτά και μας λέει,"Αντε ρε τραβάτε σπίτια σας και σε καμμιά δεκαριά χρόνια ελάτε να σας μάθουμε ποδήλατο". Ενα ήταν σίγουρο,το τσουτσούνι μας θα γινότανε σφεντόνα για να δούμε ποιός θα φτάσει πιό μακρυά.(Αθλημα διά νέους της εποχής αλλά και της ηλικίας στο διηνεκές,εκτός και εάν ο νεαρός είναι φλούφλης ή λέει οτι δεν ασχολήθηκε με το "πετσί" του σε αυτη την ηλικία φοβούμενος μην τον πούνε "μακάκα"). Το δεύτερο σίγουρο το μάθαμε μετά απο τους συμμαθητές μας,οταν μας είπαν οτι ο δάσκαλος βρήκε τις τσάντες μας που τις είχαμε κρύψει πίσω απο τις τουαλέτες.Τώρα πως τις βρήκε ειναι ένα ζήτημα,μάλλον ήταν καρφωτή "τον αίτιο το σουφιατζή θα τονε σουγιαδιάσω".Ο δάσκαλος λοιπόν ειδοποίησε γονείς και αστυνομία και μας ψάχνανε.Εμείς χωρίς να πάρουμε τις τσάντες,αφού ήτανε στο γραφείο του Δ/ντή,ξεκινήσαμε για τα σπίτια μας με την ουρά στά σκέλια και την δικαιολογία για τις τσάντες οτι μας τις έκρυψαν οι συμμαθητές μας.Ανεβαίνοντας την Ασκληπειού και μετά τα σκαλάκια που άρχιζαν απο τη Χορμοβήτου,αν θυμάμαι καλά,στο τέλος της σκάλας με περίμενε η μάνα μου με την αγωνία στα μάτια γιατί η ευθύνη ηταν όλη δική της απο τη στιγμή που ο πατέρας δούλευε στο εξωτερικό για τη φαμίλια,αλλά και με οργή γιατί ήξερε τι σόϊ "πράμα" είναι το σπλάχνο της.Βούτηξε λοιπόν μιά σανίδα απο οικοδομή και άρχισε να μου μετράει τα παϊδια,αυτο γινότανε για μια απόσταση περίπου 150 μέτρων.Με το που μπαίνω στο σπίτι, βουτιά κάτω απο το κρεβάτι για να γλυτώσω απο τη ζωστήρα,αλλά μάταιο γιατί η ζωστήρα σφύριζε με ελεύθερη την άκρη με την αγκράφα,φωνές ο Νικόλας "βοήθεια η σκύλλα με σκοτώνει"! Ηθικόν δίδαγμα: Αγια χέρια που μου τις "βρέξανε",σωστή παιδαγωγική; για την εποχή της ναί! Είχε δίκιο,ειμαι πιά 50 και κάτι ή μάλλον 50 και βάλε,την έχω μαζί μου γιατί μάνα είναι ΜΙΑ
στο 5 δημοτικό σχολείο στην Αγιά Σοφιά του Πειραιά μαζί με αλλους τρείς, μιά τσογλανοπαρέα απο τις γειτονιές Μανιάτικα,Οδηγήτρια και Δηλαβέρη.Ηταν ακόμα η εποχές που τα παιδιά έπαιζαν στις αλάνες της γειτονιάς,που ο πετροπόλεμος και τα σπασμένα κεφάλια ήταν στην ημερήσια διάταξη.Είναι και ένας λόγος που φοβάμαι μην καραφλιάσω γιατί αν φανεί η κεφάλα μου με τα σημάδια,θα ειναι σαν την υδρόγειο με τις ηπείρους.Τότε λοιπόν κάποιος είχε την ιδέα να την κοπανήσουμε και να πάμε στην τρούμπα βόλτα,αυτή η βόλτα είχε επαναληφθεί αλλα ήταν Κυριακή,μετά το κατηχητικό και αφού είχαμε χαζέψει τις φωτογραφίες έξω απο τα καμπαρέ είπαμε να το επαναλάβουμε.Αφήσαμε λοιπόν τις τσάντες στο σχολείο τα μαγκάκια και βούρ για τσάρκα. ακόμα το ρολόϊ υπήρχε.Τσάρκα λοιπόν τα μαγκάκια, κάτι ξενύχτηδες αλλά και κάποιες αγουροξυπνημένες και η περιέργειά μας στο ζενίθ για να δούμε πώς είναι στο ζωντανό το ημίγυμνο γυναικείο κορμί,εντάξει,ειχαμε δεί το βρακάκι της συμμαθήτριάς μας της Βαρβάρας αλλά είναι το ίδιο; Μας έκοψε λοιπόν μία μανδάμ που χαζεύαμε αλοίθωρα μας κέρασε κατι γλυκάκια τυλιχτά και μας λέει,"Αντε ρε τραβάτε σπίτια σας και σε καμμιά δεκαριά χρόνια ελάτε να σας μάθουμε ποδήλατο". Ενα ήταν σίγουρο,το τσουτσούνι μας θα γινότανε σφεντόνα για να δούμε ποιός θα φτάσει πιό μακρυά.(Αθλημα διά νέους της εποχής αλλά και της ηλικίας στο διηνεκές,εκτός και εάν ο νεαρός είναι φλούφλης ή λέει οτι δεν ασχολήθηκε με το "πετσί" του σε αυτη την ηλικία φοβούμενος μην τον πούνε "μακάκα"). Το δεύτερο σίγουρο το μάθαμε μετά απο τους συμμαθητές μας,οταν μας είπαν οτι ο δάσκαλος βρήκε τις τσάντες μας που τις είχαμε κρύψει πίσω απο τις τουαλέτες.Τώρα πως τις βρήκε ειναι ένα ζήτημα,μάλλον ήταν καρφωτή "τον αίτιο το σουφιατζή θα τονε σουγιαδιάσω".Ο δάσκαλος λοιπόν ειδοποίησε γονείς και αστυνομία και μας ψάχνανε.Εμείς χωρίς να πάρουμε τις τσάντες,αφού ήτανε στο γραφείο του Δ/ντή,ξεκινήσαμε για τα σπίτια μας με την ουρά στά σκέλια και την δικαιολογία για τις τσάντες οτι μας τις έκρυψαν οι συμμαθητές μας.Ανεβαίνοντας την Ασκληπειού και μετά τα σκαλάκια που άρχιζαν απο τη Χορμοβήτου,αν θυμάμαι καλά,στο τέλος της σκάλας με περίμενε η μάνα μου με την αγωνία στα μάτια γιατί η ευθύνη ηταν όλη δική της απο τη στιγμή που ο πατέρας δούλευε στο εξωτερικό για τη φαμίλια,αλλά και με οργή γιατί ήξερε τι σόϊ "πράμα" είναι το σπλάχνο της.Βούτηξε λοιπόν μιά σανίδα απο οικοδομή και άρχισε να μου μετράει τα παϊδια,αυτο γινότανε για μια απόσταση περίπου 150 μέτρων.Με το που μπαίνω στο σπίτι, βουτιά κάτω απο το κρεβάτι για να γλυτώσω απο τη ζωστήρα,αλλά μάταιο γιατί η ζωστήρα σφύριζε με ελεύθερη την άκρη με την αγκράφα,φωνές ο Νικόλας "βοήθεια η σκύλλα με σκοτώνει"! Ηθικόν δίδαγμα: Αγια χέρια που μου τις "βρέξανε",σωστή παιδαγωγική; για την εποχή της ναί! Είχε δίκιο,ειμαι πιά 50 και κάτι ή μάλλον 50 και βάλε,την έχω μαζί μου γιατί μάνα είναι ΜΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου